Το ‘’πούλμαν ‘’ της Αλλαγής

του Αντώνη Μανίκα Πριν πολλά χρόνια ,όταν σαν χώρα και σαν κοινωνία βαδίζαμε σαν μπουλούκια με ‘’τον αραμπά’’ και μας οδηγούσαν κάποιοι αγωγιάτες με τους ημίονους, βρέθηκε ένας ιδιαίτερα έξυπνος και ικανός τύπος και έφερε στην χώρα ένα σύγχρονο ‘’πούλμαν ‘’με όλες τις ανέσεις και μας υποσχέθηκε ότι με αυτό θα βαδίσουμε προς την ‘’Γή της επαγγελίας’’ την ‘’Αλλαγή’’. Πήρε το τιμόνι ,το πούλμαν γέμισε ασφυκτικά από ενθουσιασμένους νέους και το ταξίδι άρχισε με τραγούδια , πανηγυρισμούς και ενθουσιασμό , ‘’Θα τον μεθύσουμε τον Ήλιο… σίγουρα ναι ..’’. Πέρασαν τα χρόνια και όλοι πιστεύαμε ότι παρά τις καθυστερήσεις και τα προβλήματα, παρά τα πισωγυρίσματα και τα τις στροφές , η πορεία συνεχίζεται. Κάποιοι ,ποιο ανυπόμονοι ,διαμαρτύρονταν διαφωνούσαν με τον δρόμο που ακολουθούσε το πούλμαν και κατά καιρούς κατέβαιναν από το πούλμαν. Κάποτε ο πρώτος οδηγός πέθανε και οι επιβαίνοντες μάλωναν για το ποιος θα οδηγήσει το πούλμαν και εναλλάσσονταν στο τιμόνι επιβάλλοντας ο καθένας ,τον ‘’σωστότερο ‘’δρόμο για αυτόν. Το πούλμαν σταματούσε , ξεκινούσε ,έκανε γύρω –γύρω , έψαχνε να βρει τον δρόμο του και οι αποχωρήσεις από το πούλμαν συνεχίστηκαν από κάποιους κουρασμένους επιβάτες. Όταν φάνηκε ότι το πούλμαν δεν ήξερε που να πάει πια , ότι είχε χαθεί ο δρόμος ολοκληρωτικά, ανέλαβε το τιμόνι ο γιός του πρώτου οδηγού και είπε πως αυτός ξέρει πώς θα μας βγάλει από το αδιέξοδο και θα μας γυρίσει στη σωστή πορεία. Μας είπε ότι πρέπει να μπούμε σε μία πόλη που ήταν μπροστά μας και την λέγανε ‘’Εξουσία ’’ και από κει θα βγαίναμε στον σωστό δρόμο. Όλοι συμφώνησαν , ο ενθουσιασμός και τα τραγούδια επανήλθαν ‘’ Τρέξε λίγο οδηγέ …για να τους περάσουμε .. ‘’ και το πούλμαν μπήκε στα στενά και ανηφορικά δρομάκια της πόλης. Επί δύο χρόνια έκανε μπρος – πίσω , γύρω – γύρω , κολλούσε στις ανηφόρες , δεν χωρούσε στα στενά δρομάκια, κατέβαζε τους επιβάτες να σπρώξουν , έχασε τελικά τον δρόμο και φούντωσε τις φωνές στο εσωτερικό του ,ότι ο οδηγός δεν ξέρει που μας πάει και πρέπει να αλλάξει . Τελικά αυτός από τους εναπομείναντες επιβαίνοντες που έδειχνε ποιο ικανός και που παλαιότερα είχε ζητήσει να αναλάβει τον ρόλο του οδηγού , πήρε το τιμόνι στα χέρια του. Αμέσως πήρε και το μικρόφωνο του πούλμαν και ανακοίνωσε με βαρύγδουπο ύφος το αυτονόητο ….. ‘’ Πρέπει να βρούμε πού πηγαίνουμε ,γιατί μέχρι σήμερα πορευόμαστε λάθος… ‘’. Οι εντελώς απογοητευμένοι επιβαίνοντες το εξέλαβαν αυτό σαν ‘’σοφή’’ σκέψη και πανηγύρισαν. Κάποιοι ,που έκαναν τους ποιό έξυπνους, είπαν ότι πρέπει να βγούμε στην οροφή του πούλμαν και από εκεί ψηλά να δούμε που πρέπει να πάμε και να ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Πράγματι ανέβηκαν και κοίταζαν γύρω – γύρω ,αλλά μέσα στα στενά ,τις ψηλές πολυκατοικίες ,τις ανηφόρες και τις κατηφόρες ,δεν μπορούσαν να προσανατολιστούν και να βρουν την διέξοδο και μάλωναν μεταξύ τους. Όταν τελικά είπαν στον οδηγό ότι έχουμε χαθεί ,έτσι δεν πάμε πουθενά και πρέπει να συζητήσουμε να κάνουμε κάτι άλλο ,αντί να ξοδεύουμε άσκοπα τα καύσιμα του πούλμαν, αυτός απάντησε .. …‘’ Εμένα δεν με νοιάζει , εγώ οδηγός ήθελα να γίνω !!!’’